తెల్లార కూడని రాత్రుల్లో థెరపీ, త్రిపుర!

సుదీర్ఘ సుషుప్తావస్థల తరువాత

తప్పని foraging కోసం మళ్లీ ఎగరటం మొదలెడతాం.

కాసింత సేపు మనసు మళ్లుతుంది, మామూలయ్యి

మళ్లీ,

అదే ఒడిశెల, అదే రాయి

తేలుతూ పోతోన్న ప్రాణి రెక్కని ఒక్కసారిగా విరగ్గొడుతుంది.

బ్లీడింగ్ రెక్కల్నీ,

రేసింగ్ హార్ట్ నీ,

గాస్పింగ్ లంగ్స్ నీ ,

స్పైరల్ ఫ్రీ ఫాల్ లో ఉన్న శరీరాన్నీ,

మే-డే కాల్ చేసిన ప్రాణాన్నీ సేవ్ చేయడానికి,

సిస్టం ఒక్కొక్క నాన్ ఎమర్జెన్సీ యుటిలిటీని షట్ డౌన్ చేయడం మొదలెడుతుంది

గాయం అభౌతికమే అయుండొచ్చేమో, కాని ఫలితం బయాలజీ లో కనపడుతుంది.

వొరిగిపోయిన దేహాన్నీడ్చుకొని , కలుగులోకి దూరిపోయి , గాయాల్ని లిక్ చేసుకుంటూ

గోయింగ్ ఇన్ టు దట్ నైట్

జంటిల్ గా జారనిమ్మని వేడుకునే లోపు, ప్రాణం పాస్ అవుట్ అవుతుంది

అదొక న్యూరాలజికల్ రెస్పాన్స్

హమ్మయ్య అని విడిచిపెట్టి పోయిన లోకం లోకి,మళ్లీ పంపబడ్డ మెలకువలు.

ఎంత క్షోభ అనీ!

***

హీలింగ్ కావాలి,

కనీసం ఈ భూమ్మీద ఎక్కడో సంజీవని ఉన్న వాళ్లు అదృష్టవంతులు, ఎవరూ లేకపోతే మనమే హనుమంతులమవ్వొచ్చు,

అసలా మొక్కే లేకపోతే?.

రిజైండ్ స్టేట్,

చీకటిచ్చిన కంఫర్ట్,

తెల్లార కూడని రాత్రుల్లో థెరపీ లా, ఎదుట త్రిపుర

పక్షులు,

వలస పక్షులు,

థెరప్యూటిక్ గానం

"...ఆ బుధవారం సాయంకాలం, ఘనీభవించిన చిరు అల లాగా వచ్చి కిటికీ అంచు మీద... ప్రతిమ లాగా కూర్చుంది"

బూటి!

'టెరిబుల్ బాధల' గత జన్మలనొదిలి... బౌద్దం తిరిగిన ట్రింకోమలీ, మౌల్మీన్ లల్లోంచి ఈ చీకట్లోకి నడచొచ్చిన బూటీ

వళ్ళంతా ఉబికి, మసిలి, బయటకి జారుతూ అర్ధమేదో మిగిల్చిపోయే చివరి కన్నీళ్లని గుర్తుపట్టగలిగే బూటీ

అర్దం లేదనే అర్ధాన్ని కంక్లూడ్ చేయటంలో కాంట్రడిక్షన్స్ ని అర్ధం చేసుకునే బూటీ

కంఫర్ట్స్ నీ, కన్న వాళ్లనీ కావాలనుకునే క్రీచర్స్, ఈ హ్యూమన్స్

ప్రేమా, ఇష్టం, బంధం, కట్ చేసుకోలేని ఒక అంబ్లికల్ కార్డ్ కనెక్ట్ అయిన మనిషితో, మనుషులతో

సుఫలమైనా, అఫలమైనా, విఫలమైనా, విషాదఛాయల వలయాల మధ్య వాటన్నిట్లోంచి మునకలేసినా,

చివరికి అన్ని కమిట్మెంట్ల అంతిమ గమ్యం దుఖం నుంచి తప్పించుకోలేని అశక్తతని సానుభూతితో చూడగలిగే బూటీ

****

మైగ్రేషన్స్ పక్షులకే కాదు, మన మెదళ్లకి కూడా

బర్డ్స్ లాగా మెంటల్ ఫేజెస్ సీజనల్ అయి ఉండకపోవచ్చేమో కాని వచ్చినపుడు ఆ లీప్స్ ఆర్ పాల్పబుల్.

ఆ పారాగ్లైడ్స్ లో సంచరించే

బాబుట్టి!

'మెల్లగా అడుగు మీద అడుగు వేస్తూ ద్వారం దగ్గర్నుండి నడిచి వచ్చి... కూచుంది. ఆ కూర్చోవడం లో ఎంత గ్రేస్'

ఆకృతేదో తెలుసుకునేలోపే మాయమయిపోయిన మేఘంలా కనిపించెళ్లిపోయే బాబుట్టి

ఈ సారి ఈ చీకట్లో నా తల పక్కనే.. ఆర్ తల లోపలా?

సమాజపరిణామ శాస్త్రం ఇంకిపోయిన సారం లోంచి వచ్చిన జ్ణానం ఇచ్చిన స్వేచ్చ ,

ఆర్డర్ ని పక్కకి తోసేసి, ఆబ్సెన్స్ ఆఫ్ ఆర్డర్ లో సోల్ ని వెతుక్కునే దారుల్లోంచి నడచి అక్కడ కూడా అది దొరక్క సోల్ ని గొంతు పిసికేసి, నిహిలిస్టిక్ అంచుల్లో తచ్చాడి,

కాలం-స్థలం-ప్రాణం అనే ఇల్యూషన్ కావల ఉన్నది తెలిసినా వెళ్ళలేక, ఆ ఇల్యూషన్ ఇటు పక్కా, అటూ పక్కా అన్న మీమాంసలో పడే మైండ్ బాగా పరిచయమున్న బాబుట్టి,

నీరూ, మొక్కా, వెలుతురూ, నేనూ, నువ్వూ, పక్షీ, కొండా, నక్షత్రం, చీకటీ, శూన్యం, పదార్థం, వీటంతటా నిండిన చైతన్యం - వాటి లోపల్నుంచి బయటపడి,

బయటున్నదేదీ బయటది కాకపోయేంత దూరాల్ని దూకాక, అనేకం అనేది లేని ఏకత్వంలోకి వెళ్లిపోయే క్షణాలు అర్ధమయినా, అదే అధివాస్తవమనే అనుభవం కూడా అభూతకల్పనేమో అని అనుమానపడి, పెండ్యులం లా వెనక్కొచ్చే బాబుట్టి,

చూడగానే డయాగ్నైజ్ చేసే తొందరపాటుతో చివరికి మిస్-డయాగ్నైజ్ చేసే డాక్టర్లలా బాబుట్టి

****

'అక్కడే ఎదురుగా కుర్చీలో కుబ్బ'

కౌమార, నవయవ్వన ప్రభావ పునాది ఆశయాల తెరల్లోంచి నడచొచ్చి ఎదురుగా కుర్చీలో కూర్చున్న కుబ్బ.

అలనాడు ఖాజీపేట్ రైల్వే స్టేషన్ సబ్ ఇన్స్పెక్టర్ యాదగిరి రెడ్డి , ఎంజిఎం హాస్పిటల్ పిడియాట్రిషియన్ రామనాధం ల బద్లా హత్యల అంతిమయాత్రల్లోంచి,

మిడ్ నైట్ దక్షిణ్ ఎక్స్ప్రెస్ లోంచి బయటకి లాగబడి రైల్వే ట్రాక్ మీద పొడిచి చంపేసిన దగ్గరి దోస్తు అన్న చెంచారపు రవీందర్ రెడ్డి బాడీ ని దాటూతూ స్కూల్ కెళ్లిన కాలాల్లోంచి,

పక్కింటి చిత్తరంజన్ ని చూస్తూండగానే,

అక్కడే ఆడుకుంటున్న తన దోస్తుల్ని దాటి వచ్చి గన్ షాట్ తో చంపేసి వెళ్లిపోయిన రోజుల్లోంచి,

ఎక్కడెవర్ని చంపడానికి ఉపయోగపడ్డాయో కాని,

స్కూటర్లే కనిపించని ఊర్లో ఒకేసారి మూడు, క్రికెట్ ఆడుకుంటున్న పక్కనే చెట్లకింద ప్రత్యక్షమయిన అయోమయ ఘడియల్లోంచి,

వదిలొచ్చిన ఊళ్లల్లో అన్నలెవరో, అన్నల్లోకెళ్లిందెవరో తెలియని అపనమ్మకపు, భయపు దశల్లోంచి,

ఖాకీ కాళ్ల కింద నలిగిన పల్లెల్లోంచి, కేవలం యువకులయిన పాపానికి చుట్టబడ్డ లేతజీవితాల్లోంచి

వరంగల్, ఆర్ ఎస్ యూ లూ, ఆర్ ఈ సీ ల లోంచి,

సమసమాజభావన కి అడ్డొస్తే దైవాన్ని సైతం రోడ్డుకీడ్చే దమ్ముల్లోంచి

ఉద్వేగం గొంతునిండా నిండి, రక్తమంతా తిరిగిన పాటల్లోంచి

పతనమయిపోయిన ఎర్రటి భూలోకస్వర్గాల్లోంచి

వయసు కరిగిపోగా,

ఏవో, ఏవేవో అర్ధమయి,

స్థిరంగా,

సాటి మనిషి మీద దయ కోల్పోని

.

కుబ్బ

***

PS:

నాకు త్రిపుర వలసపక్షుల గానం బాగా, బా...గా...నచ్చిన కథనం, అనే దాని కన్నా అదొక థెరపీ అనటం మోర్ అప్రాప్రియేట్.

ఇంకా ఉంది, ఏదో, చెప్పాలని,

కాని ఈ రాత్రికి,

ఇంతే, ఇక

.

మనసూ, నేనూ మిగిలుంటే.. మళ్లెప్పుడైనా..మిగతాతో

.

With Love for my fellow man and woman, for all their perceived and unperceived sufferings

Read More

If contiuing life is worth it, is creating a life worth it too?

నెలకి వచ్చే జీతానికి ఒక పది శాతం ఇంక్రిమెంట్ ఇచ్చారనుకోండి మానేజ్మెంట్ వాళ్ళు? మనం ఎంత సేపు, ఎంత సంతోషంగా ఉంటాము?

అలా కాక జీతంలో అదే పది శాతం కోత విధిస్తున్నామని బాస్ పిల్చి చెప్పాడనుకోండి! ఎంత రోజుల వరకి ఇరిటేట్ అవుతూనే ఉంటాం ?

మనల్ని ఎవరన్నా అప్రిషియేట్ చేసారనుకోండి ? మనకి ఎంత సేపు సంతోషంగా ఉంటుంది? దీన్నే ఫ్లిప్ చేసి చూస్తే, పది మందిలో మనల్ని ఎవరన్నా ఒక మాటన్నారనుకోండి ఇన్సల్టింగ్ గానో, లేక ఈవెన్ ఫెయిర్ ఎనఫ్ క్రిటిసిజంగా అయినా; అది మన మూడ్స్ ని ఎంత సేపు అతలాకుతలం చేస్తూనే ఉంటుంది! ఎంత సేపు దాని మీదే రూమినేట్ అవుతుంటాం! ఎంత గింజుకుంటాం! ఎన్ని రోజులు పదే పదే గుర్తొస్తూ ఉంటుంది!

పై వాటికి ఆన్సర్స్ ఆర్ ఆబ్వియస్. యూజువల్ గా మనం నెగెటివ్ ఇన్పుట్స్ కి ఎక్కువ రెస్పాండ్ అవుతాం, బోత్ ఇన్ ఇంటెన్సిటీ అండ్ డ్యూరేషన్. వి ఆర్ హార్డ్ వైర్డ్ దట్ వే. అది ఎవల్యూషనరీ రెస్పాన్స్ అయి ఉండవచ్చు . కారణం ఏదయితేనేం కాని, రెండిటికీ మన రెస్పానెస్ ఆర్ నాట్ సిమెట్రికల్ ఇన్ నేచర్ ఆర్ ఇన్ మాగ్నిట్యూడ్.

దాదాపు ప్రతి మనిషీ జీవితంలో ఎపుడో ఒక క్షణంలో అబ్బా ఎందుకీ లైఫ్ అనో, దిస్ ఈజ్ అన్ బేరబుల్ అనో అనుకుంటాడు. ఎంత సేపూ, ఎన్ని సార్లు అలా అనుకుంటారనేది వాళ్ల ఫిజియాలజికల్, బయాలాజికల్, న్యూరలాజికల్, ఎమోషనల్, సోషల్, మెంటల్ స్టేట్స్ మీద డిపెండ్ అయి ఉంటుంది. పెయిన్, బాధ, దుఖం, సఫరింగ్ ని తప్పించుకోలేని మానవ జన్మ లేదనేది అందరికీ తెలిసిన విషయమే. మానవ జన్మ అనే కాదు, ఎనీ సెంటినెంట్ బీయింగ్ పరిస్థితి అయినా అదే.

అసలు టు లివ్ హ్యుమన్ లైఫ్ ఈజ్ వర్త్ ఆ కాదా, ఆర్ టు స్టార్ట్ అ హ్యూమన్ లైఫ్ ఈజ్ వర్త్ ఆ కాదా? అనే కాంటెంప్లేషన్ రెండున్నర వేల సంవత్సరాల క్రితమే బుద్దిజం మూలాల్లో, గ్రీకు నాటకాల్లో కనపడ్డప్పటికీ, 2006 లో డేవిడ్ బెనటార్Better Never to Have Been అనే పుస్తకం రాసినప్పటినించీ మెయిన్ స్ట్రీమ్ లో ఈ మధ్య కొన్ని సంవత్సరాలుగా యాంటై-నాటలిజం అనే పదం ఎక్కువ వినపడుతోంది. దాంతో పాటే ప్రొ-మార్టలిజం, డీ-నాటలిజం లాంటివి కూడా.

కొన్ని తెలిసిన విషయాలు చూద్దాం:

1. ఏ మనిషికి కూడా సఫరింగ్/పెయిన్ తప్పవు

2. పెయిన్/సఫరింగ్ ఇచ్చేంత ఫిజికల్/ఎమోషనల్ బాధ , ప్లెజర్ మనిషికి ఇచ్చే హాప్పీనెస్ కన్నా ఎక్కువ . ఆ రెండింటి మధ్య ఉన్న అసిమెట్రీ ని మనం తీసేయలేం

3. ఏదైనా ఒక మనిషి జీవితం లో పెను మార్పులు రాగలిగే నిర్ణయాలూ, మార్పులూ తీసుకోవాల్సి వచ్చినపుడు మనం వాళ్ల కన్సెంట్ ని తీసుకుంటాం, తీసుకోవాల్సిన మోరల్ రెస్పాన్సిబిలిటీ కూడా మనకుంది , సో ఒక మనిషికి జన్మనిచ్చి భూమ్మీద కి తీసుకొచ్చి ఒక జీవితకాలపు పొడుగూతా వస్తూనే ఉండే పెయిన్స్, డిసప్పాయింట్మెంట్సూ, దుఖాల్లోంచి వాళ్లని వెళ్ళమని చెప్పేంత ఎక్జిస్టెన్షియల్-లెవెల్-ఆఫ్-మాగ్నిట్యూడ్ ఉన్న డిసిషన్ తీసుకునేప్పుడు వాళ్ళ కన్సెంట్ తీసుకోవాల్సిన బాధ్యత మనకుంది, కాని అసలు పుట్టని శిశువు ని ఎలా అడగ్గలం? కాబట్టి అది ఇంపాజిబుల్

4. పోనీ అలా కాదు, చాలా మంది జీవితాల్లో పెయిన్ ఉన్నా కూడా అది టెంపరరీ, మళ్లీ లైఫ్ లో ప్లజర్, హాప్పీనెస్ ఫేజ్ వస్తుంది కాబట్టి, టెంపరరీ పెయిన్ ఈజ్ వర్త్ ఇట్ ఫర్ ద ప్లజర్స్ టు కమ్ అని అనుకుందాం కాసేపు. చాలా మంది *బతికి ఉన్న వాళ్ళు* అలాగే అనుకుంటారు కూడా. ఫెయిర్ ఎనఫ్. మరి, అలా ప్లజర్ మళ్లీ మళ్లీ వస్తూనే ఉండే లైఫ్ ని అలాగే కంటిన్యూ చేయకుండా ఆ దేవుడు సడెన్ గా మనిషిని ఎందుకు చంపేస్తున్నట్లు చివర్లో? మరీ ముఖ్యంగా కాస్త వయసు దాటేప్పటికి మనుషుల్ని కంప్లీట్ గా డీజనరేట్ చేసి, ఇన్ కెపాసిటేట్ చేసి , చివరకి టర్మినేట్ చేసి, ఆ డెత్ వల్ల చుట్టూ ఉన్న వాళ్ల లైఫ్స్ లో సఫరింగ్ ట్రిగ్గర్ చేసి!! ఏంది ఇదంతా?? క్రూయల్ గా లేదూ? దేవుళ్లు చేయాల్సిన పనులేనా ఇవి?

ఓహ్, వెయిట్ , ఎవరు చేస్తున్నారు ఈ పనులు? దేవుళ్లా, మనమా?

పై కారణలూ ఇంకా కొన్ని ఇలాంటి కారణాల వల్ల యాంటై నాటలిస్టిక్ ఫిలసాఫికల్ ఔట్ లుక్ ఏమంటుందంటే, మనిషి జన్మ అనేదే లేనప్పుడు అసలు సఫరింగ్/పెయిన్ కంప్లీట్ గా అవాయిడ్ చేయొచ్చు కదా అంటుంది.

అది చెప్పే ఒక థాట్ ఎక్స్పరిమెంట్ చూద్దాం: ఒక బాబు పుట్టాడనుకొని బాబు పేరు mortal అనుకుందాం కాసేపు (ఈ పేర్లు మన సొంత పైత్యం). సో, mortal లైఫ్ లో పెయిన్ ఉండటం "బాడ్" అనీ, ప్లజర్ ఉండటం"గుడ్" అనీ అనుకుందాం. సరే, ఇంకో కేస్ లో అసలెప్పుడూ పుట్టని ఒక బాబు ని ఊహించుకొని పేరు amortal అని పెట్టుకుందాం. ఇపుడుamortal లేడు కాబట్టి తన లైఫ్ లో రాబోయే పెయిన్ కూడా లేదు సో దట్స్ 'గుడ్' , కాని ప్లజర్ కూడా లేదు కదా మరి లేని లైఫ్ లో లేని ప్లజర్. పెద్ద బాడ్ ఏం కాదు కదా? సో దాన్ని "నాట్ బాడ్" అని డిఫైన్ చేస్తుంది యాంటై నాటలిజం ఫిలాసఫీ. ఎందుకని "నాట్-బాడ్" మాత్రమే అంటోంది, "బాడ్" అనకుండా? ఎందుకంటే ఉన్న ప్లజర్స్ ని తీసేసుకుంటే డిప్రైవ్ చేసినట్లు కాని లేని లైఫ్ లో లేని ప్లజర్స్ ని ఎవరి దగ్గర్నుంచి ఏమీ డిప్రైవ్ చేయట్లేదు కదా!, సో ఇటీజ్ డిఫైండ్ యాజ్ "నాట్-బాడ్"

సో, సమ్మింగ్ ఇట్ అప్, పుట్టిన mortal కేస్ లో "బాడ్", "గుడ్" రెండూ ఉన్నాయి, కాని పుట్టని amortal కేస్ లో "గుడ్" అండ్ "నాట్ బాడ్" ఉన్నాయి. 'గుడ్' అండ్ 'బాడ్' కన్నా, 'గుండ్' అండ్ 'నాట్-బాడ్' బెటర్ కదా? సో ఈక్వేషన్ ఈజ్ వెయిటెడ్ టువార్డ్స్ 'అన్ బార్న్" ఆర్"నెవర్ బార్న్" సైడ్. అవునా?

అదొక్కటనే కాదు, ఎక్కడయినా ఎవరయినా సఫర్ అవుతున్నప్పుడు మనిషిగానో, సంఘం గానో పెయిన్ ని తీసేయ్యగలిగితే తీసేయటం మనకున్న మోరల్ ఆబ్లిగేషన్ అని అనుకుంటాం. కాని ఎవరో లైఫ్ లో ప్లజర్ నీ, హాప్పీనెస్ ని తీసుకురావాలన్నది మోరల్ ఆబ్లిగేషన్ ఏం కాదు కదా!

సో, ఏమంటావు   ఇపుడు నువ్వు ? అందరం చచ్చిపోవాలంటావా ఏంటి? ఇదేదో డిప్రెస్సింగ్ పోస్ట్ అన్నా కూడా చదువుతా ఉంటే నువ్వేంది జోన్స్ టౌన్ ఇన్సిడెంట్ లోలా మాతో కూల్ ఏయిడ్ తాగించి, మాతో మాస్ సూసైడల్ నోట్ రాపించేట్లున్నావే! ఎవడో చదివాక కీకరకాయ అన్నాడట అలా ఉంది నీ యవ్వారం అనుకుంటున్నారా?

హోల్డ్ ఆన్.

ప్రో-మోర్టలిజం వేరూ, యాంటైనాటలిజం వేరు. ప్రో-మోర్టలిజం ప్రకారం, సిన్స్ దేర్ ఈజ్ సో మచ్ ఆఫ్ సఫరింగ్ ఇన్ ఆల్ లైఫ్స్, లైఫ్ ఎంత తొందరగా ఎండ్ చేస్తే అంత సఫరింగ్ ని అవాయిడ్ చేయోచ్చు కాబట్టి అదే బెటర్ అని సింగిల్-డైమెన్షన్ ఔట్లుక్ తో మాట్లాడుతుంది.

యాంటై నాటలిజం ఆ మాట చెప్పదు. అసలది చెప్పేదే సఫరింగ్ ని అవాయిడ్ చేయమని, డెత్ బ్రింగ్స్ ఇమ్మెన్స్ అమౌంట్ ఆఫ్ సఫరింగ్, సో వై వుడ్ ఇట్ అడ్వైస్ డెత్ ఈజ్ బెటర్ అని? కదా? ఇట్ నెవర్ డజ్. అది ఏమంటుదంటే ఒకసారి పుట్టాక చివరి దాకా ప్రయాణం చేయాల్సిందే అంటుంది , ఎందుకంటే ఒకసారి బతుకు మొదలయ్యాక దాన్ని కంటిన్యూ చేయటం లో ఉండే బెనిఫిట్స్, దాన్ని అబ్ రప్ట్ గా ఎండ్ చేస్తే వచ్చే నష్టాల కన్నా ఎక్కువ కాబట్టి. డెత్ బ్రింగ్స్ సఫరింగ్ టు ద పీపుల్ అరౌండ్ టు బిగిన్ విత్, అండ్ మెనీ మోర్ సచ్ కాన్స్వీక్వెన్సెస్ . సో, డోంట్ డూ ఇట్.. ప్లీజ్ కంటిన్యూ టు లివ్ అండ్ లెట్ లివ్ అనే చెప్తుంది. కాని ఇక ముందు కిడ్స్ ని పట్టుకు రాకపోవడమే మంచిది ఈ భూమ్మీదకి అని మాత్రం అభిప్రాయపడుతుంది.

ఈ రెండు ఫిలసాఫీస్ కూడా హ్యుమన్ లైఫ్ కెన్ నాట్ ఎస్కేప్ సఫరింగ్ అన్న విషయం మీద అగ్రీ అవుతాయి. పేచీ లేదు. కాని డిసగ్రిమెంట్ అల్లా , యాంటై-నాటలిజం ఉన్న లైఫ్ ని కంటిన్యూ చేసి కొత్త లైఫ్ ని తీసుకు రావద్దు అంటుంది. ప్రో-మోర్టలిజం ఏమో ఒకసారి సఫరింగ్ ఈజ్ ఇనెస్కేపబుల్ అనుకున్నాక ముఖ్యంగా ఓల్డ్ ఏజ్ లో అది ఇంకా ఎక్కువ కాబట్టి లైఫ్ ఎంత తొందరగా ఎండ్ చేస్తే అంత బెటర్ అందరికీ అంటుంది. యాంటై-నాటలిజం ఏమో అలా క్కాదు బాస్, ఉన్న లైఫ్ ఎండ్ అవుతే తన వాళ్ళకి ఎంతో సఫరింగ్ ఇవ్వటమే కాక, ఆల్రెడీ తన కి ఏవో గోల్స్, ఆశలూ టార్గెట్స్, కొన్ని కావాలనుకున్న ఎక్స్పీరియన్సెస్ అవన్నీ ఉంటాయి , వాటన్నిటినీ డిప్రైవ్ చేయటం "బాడ్" కిందకి వస్తుంది కాబట్టి వి షుడ్ నాట్ అడ్వకేట్ ఇట్ అంటుంది.

ఈ రెండింటి మధ్యా ఉన్న డిఫరెన్సెస్ ని పూడ్చటానికి ఎపిక్యూరన్ వ్యూ ఫిల్ అప్ చేయడానికి ప్రయత్నిస్తుంది. సడెన్ గా ఒక మనిషి చనిపోతే పైన చెప్పిన "బాడ్' లు ఉన్నాయి కాబట్టి, భూమ్మీద ఉన్న అందరూ మనుషులూ ఒకేసారి వారికి తెలీకుండా టక్కున ప్రాణాలు వదిలే స్విచ్ ఒకటి ఉంటే కనక, వారి వారి నార్మల్ లైవ్స్ లో ఉండగానేనో పడుకున్నాకో ఎవరికీ ఏ పెయిన్ రాకుండా, ఇంకెవరూ మిగిలి ఉండకుండా, చనిపోబోతున్నాం అనే విషయం ముందు ఏ మాత్రం తెలీకుండా నిద్రలోనో ఎపుడో ఆ సో కాల్డ్ స్విచ్ నొక్కి ఫ్యూజ్ లాగేస్తే , అపుడు పైన చెప్పిన "బాడ్" లు ఉండవు కదా, సో యాంటై-నాటలిజం కీ, ప్రో-మార్టలిజం కి మధ్యనున్న గాప్ ని ఇలా బ్రిడ్జ్ చేయొచ్చు అంటుంది. ఈ ఎపిక్యూరన్ లైన్ ఒక Reductio Ad Absurdum ఆర్గ్యుమెంట్. నిజానికి ఈ యాంటై-నాటలిజమ్, ప్రో-మార్టలిజమ్ లే ఒక పెద్ద రిడక్టివ్ ఆర్గ్యుమెంట్స్. బట్ స్టిల్ దేర్ పాయింట్స్ రెజోనేట్ విత్ మి.

ఇంకా చైల్డ్ ఫ్రీ అని, డీ-నాటలిజం అనీ ఉన్నాయి. పైన కారణాలతో ఏకిభవించక పోయినా ఇవే ఫలితాలొచ్చే వేరే కారణాల మీద డిపెండ్ అయిన ఆర్గ్యుమెంట్స్, మూమెంటమ్ పికప్ అవుతున్నా వ్యూ పాయింట్స్ కూడా ఉన్నాయి, అందులో ముందుండేవి ఎన్వైరన్మెంట్ రిలేటెడ్ వి. క్లైమేట్ చేంజ్ తీసుకురాబోయే అంతాన్ని బిలీవ్ చేసేవాళ్లు , ఆ అంతానికన్నా ముందు రాబోయే అతి భయంకరమయిన లివింగ్ కండీషన్స్ లోంచి ఫ్యూచర్ జనరేషన్స్ పిల్లల్ల్ని తీసుకెళ్ళటం ఇమ్మోరల్ కాబట్టి ఇకముందు పిల్లల్ని కనకూడదు అనే ఆర్గ్యుమెంట్ తో చాలా మందే రెజోనేట్ అయ్యేవాళ్లు ఉన్నారు. క్లైమెట్ చేంజ్ వల్ల కాకపోయినా, ఈ ఎర్త్ మీద రాబోయే భూకంపాలూ, హరికేన్సూ, వరదలూ, ఉత్పాతాలూ, యుద్ధాలు వాటి వల్ల డిస్ప్లేస్ అయ్యే పిల్లల జీవితాలూ, ఇంకా ముందుకెళ్తే ఏదో రోజు ఈ భూమ్మీద ఏ తిక్కవెధవ నాయకత్వం వల్లనో, యాక్సిడెంటల్ గానో ట్రిగ్గర్ కాబోయే న్యూక్లియర్ ఆర్మగడ్డెన్ లో ధ్వంసం అయి, కాలిపోబేయే బతుకులూ, న్యూక్లియర్ హాలోకాస్ట్ తర్వాత మిగిలే వేస్ట్ లోంచి వచ్చే టెరిబుల్ బయాలజికల్, ఫిజికల్ కండీషన్స్ లో చావలేక ఈడ్చే బతుకులూ, కనీసం ఆ కారణాల వల్లయినా కొన్ని ప్లేసేస్ లో ఉన్న వాళ్లయినా పిల్లల్ని కనపడకపోవటమే బెటర్ అని వాదించి నమ్మేవాళ్ళున్నారు

****

సరే ఈ ఇజాలూ, ఆ బీజాలూ తీసేసినా కూడా నాకు ఎప్పుడూ అర్ధం కాని విషయమొకటుండేది, ఎవర్నీ అడగలేదు ఆన్సర్ ఉండదు అని తెలుసు కాబట్టి, కాని ఎవరన్నా ఈ టివిల్లోని హిందూ"మహా పాండిత్య" ప్రవచనకారులు, ఈ సంసారచక్రం ఒక భావోద్వేగాల ఊబి, ఒక మాయ, తప్పించుకోలేని, తప్పనిసరిగా తప్పించుకోవాల్సిన ఒక వలయం. మనిషి అల్టిమేట్ ఎయిమ్, ఈ జనన మరణ చక్రం లోకి రాకుండా ఉండటమే, అది కేవలం ఎన్నో జన్మల సుకృతాల తర్వాత కాని సాధ్యం కాదు అని చెప్తున్నప్పుడు, అవునా, అంత కష్టం ఎందుకు ఇద్దరు మనుషులు కాస్త జాగ్రత్తగా ఉంటే సరి కదా, నెక్స్ట్ వచ్చే చెయిన్ మొత్తం అవాయిడ్ చేసి ఎంతో మందిని అలా జననమరణ చక్రం నుంచి మనమే తప్పించొచ్చు కదా, అంత సింపుల్ దానికి అన్ని జన్మల కష్టం ఎందుకూ?, ఇలా ప్రతీ జన్మలో వీక్లీ బాత్రూమ్లూ క్లీన్ చేసుకోవడాలు ఎందుకు? అసలీ గుళ్లెందుకూ, ప్రదక్షిణలూ, దక్షిణలూ ఎందుకు? అసలు మీరెందుకు ఫస్టాఫ్ ఆల్? అసలు హిందూ మతంలో ఉన్న వాళ్లంతా స్టెరిలైజ్ చేసేసుకోండి అని ఒక మతనియమం పెడితే మీరు చెప్పే ఫిలాసఫీకి, మీ నియమాలకి సమన్వయం కుదురుతుంది కదా? పైగా రాబోయే వందల కోట్ల జనాభా సఫరింగ్ ని అవాయిడ్ చేసినందుకు మీకూ మాకూ బోల్డంత పుణ్యం కూడాను కదా.. అని అడగాలనిపిస్తుంది :)

బట్ సిల్లీ జోక్స్ అపార్ట్, సీరియస్లీ, మన హిందు ఫిలాసఫీ చెప్పేది అదే కదా! అల్టిమేట్ గా భూమ్మిదకి రాకుండా ఉండే వరమివ్వమని, ఎన్నో జీవితకాలాల సత్ప్రవర్తనతో దేవుణ్ణి ప్రార్ధించాలి, అంటే ఈ భూమ్మీదకి రావడమంత దారుణమయిన నరకం ఇంకోటి లేదనే కదా? మరి ఒక వైపు అది చెప్తూ ఇంకో వైపు నుంచి'శీఘ్ర సంతాన ప్రాప్తిరస్తూ" అని దీవిస్తారేంటి, కాంట్రాడిక్షనో, కాగ్నిటివ్ డిసొనెన్సో కాకపోతే?

ఐ యామ్ సారీ, ఐ యామ్ గోయింగ్ రోగ్ :)

****

సరే ఇదంతా ఒక థాట్ ఎక్స్పరిమెంట్ గానో, ఫిలసాఫికల్ డిస్కషన్ గానో తీసుకుంటాం కాబట్టి పర్లేదు, బట్ మనమంతా యుటిలేటిరియన్ ప్రపంచంలో బతుకుతున్నాం కాబట్టి, ప్రతీ దానికీ, అది వస్తువయినా, థాట్ అయినా, ఈస్థటిక్ సెన్స్ అయినా, ఫిలాసఫీ అయినా దానికి యుటిలిటీ ఉండకపోతే, దాన్ని సమ్ హౌ మానిటైజ్ మోడల్ లోకి ఇరికించకపోతే వ్యాల్యూ లేదనే కాలంలో ఉన్న మనుషులతో నిండి ఉన్న ప్రపంచం కాబట్టి, అసలేమన్నా ఉపయోగం ఉందా పై ఆలోచనలకి అనే ప్రశ్న అసమంజసమేం కాదు.

ఈ ఆలోచనలూ, ఫిలాసఫీస్ వల్ల మెటీరియల్స్టిక్ ఉపయోగాలేం ఉండవు కానీ, కొన్ని సంఘటనల్లోనో, కొన్ని లైఫ్స్ లోనో పర్స్పెక్టివ్ షిఫ్ట్ తీసుకు రాగలదా కనీసం? 

లెట్స్ సీ.

ఒక మనిషి టీనేజ్ లోనో, యంగ్ ఏజ్ లోనో ఏ యాక్సిడెంటో అయ్యి అకస్మాత్తుగా చనిపోతే అయ్యో పాపం ఎంత ఫ్యూచర్ లైఫ్, ఎన్ని కలలూ కోల్పోయాడూ అనీ; అలా కాక ఇంకో మనిషికి మిడిల్ ఏజ్ లో ఏ చికిత్సా లేని న్యూరాలజికల్ డిజనరేటివ్ డిసీజో వచ్చి ప్రతి అవయవమూ క్రమక్రమంగా పనికి రాకుండా పోతూంటే, దాని వల్ల అన్ బేరబుల్ సఫరింగ్తో ఉన్న ఆ మనిషి అకస్మాత్తుగా చనిపోతే, పోన్లే పాపం అదృష్టం తొందరగానే పోయాడు అనీ అనుకుంటాం. కానీ మొదటి యంగ్ ఏజ్ కేస్ లో అబ్బా అదృష్టవంతుడు ఫ్యూచర్ లో ఎంత సఫరింగ్ తప్పించుకున్నాడూ అని అనుకోం. అలా సఫరింగ్ కే కాదు, మన రెస్పాన్సెస్ డెత్ కి కూడా అసిమెట్రికల్ గానే ఉంటుంది.

ఏడెమినిదేళ్ల క్రితం ఏమో, Amour మూవీ చూసొచ్చాక ఈ లైన్స్ రాసుకున్నాను ఒక పోస్ట్ లో"పిన్న వయసులోనే, ఏ అవస్థా పడకుండా చనిపోయినవాళ్ళెవరైనా ఉంటే వాళ్ళను చూసి ఏడవకండి. బి హాప్పీ ఫర్ దెమ్" అని. అప్పటికింకా యాంటై-నాటలిజం అనే పదం కూడా తెలీదు నాకు.

ఎవరైనా పిల్లలు చనిపోయిన తల్లిదండ్రుల్ని చూసినపుడు ఎంత బాధగా ఉంటుందనేది మాటలకతీతం. కాని పైకి చెప్పలేనోమో కాని కనీసం మనసులో అనుకుంటానిపుడు నేను. డోంట్ క్రై ఫర్ దెమ్, దే వర్ స్పేర్డ్ సో మచ్ ఆఫ్ సఫరింగ్ ఇన్ దేర్ లైవ్స్, బి హాప్పీ ఫర్ దెమ్ అని. ఐ నో ఇట్ సౌండ్స్ క్యాల్లస్. అట్ లీస్ట్ ఆ పర్పెక్టివ్ షిఫ్ట్ కొన్ని క్షణాలో, నిమిషాలో ఊరటనివ్వగలిగినా , కనీసం పెయిన్ ని పోగొట్టగలిగినా చాలు కదా అని అనుకుంటాను.

అలాగే పిల్లలు పుట్టని పేరెంట్స్ ఎంత కుమిలిపోతుంటారో లోపల ఉన్న పెయిన్ తో, బయటనుంచి వచ్చే పెయిన్ తో అనేది మనకి తెలిసిన విషయమే. ఒకప్పుడైతే ఏమో కానీ, ఇపుడయితే అనుకుంటాను ఆ పేరెంట్స్ కారణజన్ములని. వాళ్లు ఎంతో పుణ్యం చేసుకోని ఉంటే కాని రాబోయే వందల వేల కిడ్స్ ని సో కాల్డ్ జనన-మరణ చక్రం నుంచి తప్పించగలిగిన శక్తి దేవుడు వాళ్లకివ్వడు అని. ఐ నొ, ఐ నో ఐ సౌండ్ ఇన్సేన్!! ఒక అంచనా ప్రకారం ఒక కపుల్ కి ముగ్గురు కిడ్స్ ఉంటే ఆ చెయిన్ ఫ్యూచర్ లో 82,000+ మనుషుల్ని భూమ్మీదకి తీసుకొస్తుందిట. సో హిందువులు వాళ్ల మతం చెప్పేది కనక నిజంగా నమ్మితే 82,000 మందినో కనీసం అందులో సగం మందినో ఆ పిల్లలు కలగని పేరెంట్స్ సేవ్ చేసినట్లే కదా!

కనీసం కొన్ని క్షణాలైనా పైన చెప్పిన పర్స్పెక్టివ్ తో చూస్తే, ఆ సంఘటనల్లో మిగిలి ఉన్న వాళ్లకి అయినా సఫరింగ్ కాసింత సేపైనా దూరంగా ఉంటుందేమో అనే ఒక ఆశ.

PS:

1. పైన చెప్పిన వాటి రిఫరెన్సెస్ అన్నీ గూగుల్ లోమ్చి తీసుకున్నవే. ఇంకా డిటెయిల్స్ కావాలంటే ఈ బుక్ చూసుకోవచ్చు https://www.amazon.com/Better-Never-Have-Been-Existence/dp/0199549265

2. ఇదంత తమాషా ఆర్హ్యుమెంట్స్ ఏం కావనీ, కొంతమంది సీరియస్ గానే ఆలోచిస్తున్నారని తెలుసుకోవటానికి, ముంబై లో ఒకతను వాళ్ల పేరెంట్స్ ని స్యూ చేసాడు. అదిక్కడ చూడొచ్చు

I wish I'd never been born: the rise of the anti-natalists

https://www.theguardian.com/world/2019/nov/14/anti-natalists-childfree-population-climate-change

3.

https://www.deccanherald.com/metrolife/metrolife-your-bond-with-bengaluru/city-joins-global-no-kids-campaign-728614.html

https://www.thequint.com/videos/news-videos/bengaluru-anti-natalists-not-having-children-stop-making-babies

Read More

Reminiscing Heart - The Silent Song

"మరి నువ్వు రాకపోతే?" 

"నాకిష్టం లేదని అర్ధం" అని జవాబు వినిపిస్తుందా అమ్మాయికి, అప్పటికే వెనక్కి తిరిగిన బైక్ మీదనుంచి

రాలేకపోతే? అన్న ప్రశ్న తట్టని నమ్మకాల చెలిమీ, వయసూ 

అడగని ప్రశ్న గుమ్మం తెరిచి ఎటో ఈడ్చుకెళ్తున్నప్పుడు, 

ఇచ్చిన జవాబు ఆఖరుదనుకుంటుందేమో అనుకొని ప్రాణాలకి తెగిస్తాడా ఆ అబ్బాయి. 

పైమెట్టు అంచున నల్ల చీర జరీ అంచునానించి వేచిచూస్తున్న అమ్మాయికి అర్ధమయ్యేలోగానే 

తన ప్రాణం జారిన అదే మెట్ల మీదుగా, అమ్మాయిలో నయగరా విరిగి జారి నీరయిపోతుంది 

***

యుగాల ఐస్ ఏజ్ కమ్మేసిన కాలం లో.. 

చుట్టూ ఉన్న వాళ్ళ కోసం గడ్డ కట్టుకుపోయినవన్నీ చుట్ట చుట్టుకుని 

పరాయి దేశం వెళ్ళిపోయాక చాన్నాళ్లకి 

*** 

చలికి కొంగు చుట్టుకుని కూర్చున్నప్పుడు మెడ పక్కన కనిపించిన పరాయి చెయ్యికి అదాటుగా తలతిప్పి చూస్తే రెండో భుజం మీదుగా కూడా నిండా దుప్పటి కప్పి వెళ్తున్న అతను.

అసలెవరితను? 

ఎగరగలిగీ తనెళ్ళేదాకా తనకోసం పంజరం లోపలే ఉండిపోయిన తోటి పావురం కాదూ ? 

స్నేహం చేయలేని నాకు, కంపరమేస్తోందన్న నామీద, ఈ కరుణకి 

ధమనుల్లో కంపన తో మొదలయిన రాగమేదో ఎగసి గొంతులోనే ఆగిపోయినపుడు కళ్లల్లో ఊరిన ఆ పాట 

పాడిన నిశ్శబ్ధ గీతం కృతజ్ఞతా లేక కరుగుతోన్న ఘనీభవ స్థితా 

*** 

ఎవరిక్కావాలి, నీకా తనకా అన్న ప్రశ్నలకి 

లేదు అంతా ఆ అమ్మాయికే అనకుండా బరువు తన మీద వేసుకొని సమాధానాలన్నీ అతనే చెప్పినపుడు, తన కళ్లల్లో చలనం తనకైనా తెలిసిందా? 

*** 

మనసుకు కష్టం కలిగినపుడు దిశ లేకుండా గొణుక్కుంటూ బయటకి నడ్చుకుంటూ వెళ్ళడమే తెలిసిన తనకి,, అతనికి కష్టం వచ్చినపుడు తను మొట్టమొదటిసారిగా గుడికి వెళ్ళి నిశ్శబ్ధంగా దేవుడి ముందు నిలపడ్డప్పుడు స్నేహానికి మించిన బంధమేదో పరిచయమవుతుంది ఆ అమ్మాయికీ 

*** 

పసుప్పచ్చ వెలుతురూ, నల్లటి నీడలూ, అందమైన ఇల్లూ, మధ్యలోకి తెరుచుకుని తిరిగే ఇంత పెద్ద తలుపూ, ఫైన్ వుడ్ గోడలూ, రూఫ్ టాప్ కి మెట్లూ, 

బీటిల్స్ వింటూ వంట చేసే అమ్మాయీ, తను పిల్లోస్ తో చేసిన లేయిడ్ బాక్ సెటప్సూ, ఇద్దరే మనుషులూ, ఒకరికొకరు ఇచ్చుకునే స్పేసూ 

***

అంతగా తెలియని ఊరు, పైగా చివర్లో ప్లాన్ మారి ఒక్కణ్ణే వెళ్ళాల్సి వచ్చింది. సినిమా హాల్ తలుపులు తెరిచాకా ఎక్కడ నడుస్తున్నానో, ఎక్కడికెళ్తున్నానో, అసలు నడుస్తున్నానో తేలుతున్నానో ఉనికి తెలియని ఒక ట్రాన్స్. మనుషులెవరూ లేని ఒక ప్రాంతం గుండా కదుల్తున్నానని మాత్రం తెలుస్తోంది. చుట్టూ చల్లగా, కాదు కాదు వార్మ్ గా.. లోపలెక్కడో ఫైర్ ఐస్క్రీం గుండె గోడల మీదుగా జారుతున్నట్లుగా ఒక ట్రాన్సెండంటల్ స్టేట్, "నేను" అన్నదంతా ఆవిరయి ఒక మేఘం లా మారి వెన్నెలంతా తాగుతున్న ఒక స్థితి. అలా చాలా సేపు గడిచాకా గజిబిజి జనాల సమ్మర్ధంలో భగభగ మండే ఎండలో మిర్యాలగూడ అనే ఒక ఊరులో నడుస్తున్నానని అర్ధమయింది. 

అలాంటి భావనలున్న ప్లేన్ లోకి అంతసేపు నన్ను తీసికెళ్లగలిగిన ఒకే ఒక్క సినిమా అది. దాదాపు ముప్పై రెండేళ్ల తరువాత మొన్న చూసినపుడు కూడా అద్భుతం అనుకున్నాక అపుడు నా వయసున్న ఇప్పటి అమ్మాయికి చూపించినపుడు, Meh అనకుండా ఇట్స్ అ బ్యూటిఫుల్ ఫిల్మ్ నాన్నా అన్నప్పుడు ఎక్కడో ఏదో సర్కిల్ కంప్లీట్ అయిన తృప్తి.

Read More

సిటీ లైఫ్

పొద్దున్నే తొడుక్కున్న బిజినెస్ అట్టయిర్ బ్లాండ్నెస్,


టైట్ గా పొట్టని పట్టుకున్న బెల్ట్ డిస్కంఫర్ట్


ఎంత విదిల్చుకున్నా తిరిగొచ్చి వేళ్ళకి గుచ్చుకుని పైకి పాకే ఈమెయిల్స్


చీకట్లో నల్ల పిల్లిని చూసామని పలికే గుడ్డివాళ్ళతో,


విన్నామని చెప్పే చెవిటివాళ్ళతో నిండిన కాంఫరెన్స్ కాల్స్


ఎప్పటికీ డెడ్ అవ్వని డెడ్ లైన్స్, బాగ్రవుండ్ లో సదా నడిచే సఫకేటింగ్ సొద లన్నిటినీ


సక్సెస్ఫుల్ గా దాటి ప్రభువు - ద సేవియర్ చెఫ్ - రొట్టెముక్కలు విసిరే వేళ కోసం ఎదురుచూసి


హైస్పీడ్ ఎలివేటర్స్ లో చెవులు దిబ్బడెసె లో గ్రావిటీతొ అరవై సెకండ్లలో అరవైఆరు అంతస్థులు జారడానికి


సెల్ సిగ్నల్స్ సైతం దూరని సొరంగం లో దూరి ఎవరూ రాని ఏకాంతమెపుడైనా దొరికితే కళ్ళు మూసుకుంటానా,


సైలెన్స్ ని హాండిల్ చేయలేని సైకాటిక్ హ్యూమన్ సొసైటి మేకర్స్ , సిటీ డిజైనర్స్ అందులో కూడా స్క్రీన్స్, న్యూస్ తో సోల్ బ్రేకింగ్


జీసస్,... వైట్ హౌస్ లో ఫ్రాంకెస్టైన్ క్రీచర్ , హారర్ షో నెవర్ స్టాప్స్ డియర్


తలవంచుకొని లిఫ్ట్ లోంచి బయటపడ్తే బయటకెళ్లనివ్వని చలీ భయపెట్టె పనీ పక్కనే ఉన్న మెగా కెఫెటెరియాలోకి తోస్తాయి


సుషీ , సాటే , పనీని , బరిటో, షెల్డ్ ఎగ్ స్ప్రెడ్స్, బ్లాకెండ్ పెపర్ చికెన్, ఎండ్ లెస్ చాయిస్


తాగడానికి లోటెడు లాట్టే, లేదంటే ఇంఫ్యూస్డ్ స్పార్క్లింగ్ ఆక్వా, పంటికిందకి హ్యాలోపినో క్రాకర్స్


నోట్లోకెళ్ళాల్సిన చేయి కాచప్ స్క్రోలింగ్ తో బిజీగా ఉంటే,


దాని సివిలైజ్డ్ రీప్లెస్మెంట్ తినిపిస్తుంది


అవాయిడ్ చేయలేని అలవాటయిన కార్బ్స్ లోడ్ కి, యాక్టివ్ అయిన పాంక్రియాస్, ట్రిగ్గర్ అయిన ఇన్సులీన్ డంప్..


అదొక చేతకాని మత్తు


స్లగ్గిష్ శరీరాన్ని మోసుకుంటూ పోస్ట్ లంచ్ మీటింగ్ ల ధర్డ్ డిగ్రీ టార్చర్ రూమ్స్ లో పడేసి దొర్లించి


మధ్యమధ్యలో కఫెన్ షాట్స్ తీసుకొని, దొరికీ దొరకని ఆన్సర్స్ ఇచ్చి, గాసిప్స్ గ్రీజ్ తో బండి లాగిస్తూ


తలెత్తి చూస్తానా ***



కిటికీ పక్కగా సాగుతున్న బిల్డింగ్స్ మీదుగా, కింద చీమల గుంపులుగా బయటపడుతున్న మనుషుల మధ్యగా వెళ్లిపోతున్న రోజూ


భూమ్యాకాశాల హరైజన్స్ లో షెర్విన్ విలియమ్స్ చార్ట్ లో లేని కలర్స్ ని స్ప్రే చేసుకుంటూ మెరుస్తూ జారుతున్న సూర్యుడూ


అనదర్ డే


ముడేయాల్సిన వదుళ్లనీ, , మూవ్ అవ్వని వర్క్ మీద లిప్ స్టిక్ లనీ , సివైఏ లన్నీ ముగించుకొన్నాక


నడిచే దూరానికి నడవాలనిపించక ఊబర్ కాబ్ లో టేక్ మీ టు లేక్ షోర్ అని, అదొచ్చాక


లైఫ్ టైమ్ ప్లాటినమ్ మెంబరని అల్లుడి లాగా చూసుకునే హోటల్ ప్రతీ వారం ఇచ్చే లేక్ సైడ్ సూట్లో బాగ్లూ, బట్టలూ వదిలించుకొని


బయటకొస్తాను ***



అప్పటిదాకా కమ్ముకున్న మేఘ్హాలన్నీ తొలగి ఆకాశంలోంచి నల్లటి సీత్రూ కర్టెన్స్ జారి నగరం నిండా పరచుకుంటాయి


ఈవినింగ్ షవర్లో బడలికలన్నీ వాష్ చేసుకున్న నగరం, ఆ కర్టెన్స్ జరిపి కాలు బయటపెడుతుంది


అంతటి అట్రాక్షన్ కి ఆగలేని స్టార్స్ ఆకాశాన్ని వదిలొచ్చి ప్రతీ విండో దగ్గిరా చేరతాయి


లక్ష కాండిల్స్ లుమెన్స్ తో సిటీ స్ట్రీట్స్ ప్లెషర్ పర్స్యూయల్ లో ఇంద్రలోకాన్ని కిందకి లాక్కొస్తాయి






లైట్స్


సిటీలైట్స్


సోల్ స్ట్రోకింగ్ బ్లర్రీ ట్వింకిల్స్






ఎవరో వివాల్డీ ఫోర్ సీజన్స్ ప్లే చేస్తూ ఉంటారు,


లోపలెక్కడో ఏదో కట్ అయ్యే స్పేసెస్ లోకి స్లో గా బ్లడ్ సీప్ ఇన్ అవుతూంటుంది


మరెక్కణ్ణుంచో తేలుతూ వస్తోన్న యో యో మా చెల్లో (Yo Yo Ma Cello),


చెప్పలేని భావంతో గుండెనీ కళ్ళనీ ఏకకాలంలో నింపుతూ ఉంటుంది,






చలికి వణుకుతోన్న నీళ్లల్లోంచి డైమండ్స్ డాన్స్ చేస్తూ కలర్స్ మారుస్తూంటాయి


వేళ్ళు ముడేసుకున్న చేతుల్లో బిగుసుకున్న మాటలు పెదాల మీదుగా ప్రేమికుల కిసెస్ లోకి ట్రాన్స్ఫర్ అవుతాయి


వీది చివర ట్రక్ లో చీప్ ఫుడ్, పెయిడ్ ఎక్స్పెన్సెస్ లేని విజిటర్స్ కడుపులు నింపుతుంటాయి






చీకటి తెరలిచ్చే కంఫర్ట్ లో రివర్ వాక్ ఒక ఎక్స్పీరియన్స్,


డాగ్ వాక్స్, హెడ్ నాడ్స్, ప్లజంట్ స్మైల్స్


కొండొకచో కొన్ని సెరెండిపిటీస్






అకస్మాత్తుగా దయానిధి గుర్తొస్తాడెందుకో


కనపడని గడ్డిపోచల్లో జీవితం కనపడుతుంది


అర సెకండో.. ఆరు సెకండ్లో .. అంతే






నెక్స్ట్ టర్న్ లో ఎల్లో షైన్ , వైన్ సిప్ కి ఇన్వైట్


ఏవో ఇంటర్నల్ క్వారెల్స్,


ఎప్పటికీ రొద ఆపని ఇన్నర్ వాయిసెస్,


కెథార్సిస్ కోసం క్వెస్ట్






అన్నీ కలసిన ఉద్వేగాలు


వెరసి
నక్షత్రమండలం దిగొచ్చిన రాత్రి, నగరం నన్నేదో చేస్తుంది

Read More

Lonely!

I am not sad that he left, I am afraid that something has left with him. Something that is unique, something that is a bit tough to capture in words and pour in to bottles with known-labels. He was many things, across many phases of his country. A country that he saw as the mental-space shared by the fealty to ideals, than a landmass with boundaries drawn in soil with blood. A country he was more than willing to throw himself in harm’s way and refuse to leave from there, to ensure that the country he loved most doesn’t ever, EVER, remain the country only for him and the likes of him. 

Yes, I am WELL aware of his compromises with his own convictions and principles over 60 years of service. Some were made as a cost for pragmatism & real-politic, others were made out of his impulsive, risky, unpredictable side, all of which in turn made him an imperfect leader, something that he has been more than aware of. 

Yes, I also know there is something in the air after his death, in which all the people who are using air-waves are amplifying his statesman like personality, his maverick bent, his bipartisanship approach, his respectful nature for his opponents etc. and quietly slipping in few remarks to take palpable hits against their current favorite target in the white house. It is also true that people in general are generous with nice words for the deceased. 

All of that may be true, but none of them is an embellishment of his stubborn-conviction to certain principles he thought that are bigger than anyone that is living on the planet. He internalized them to his core. 

A core that has defined him, a core that has earned respect across all aisles, and ages. 

When his plane was shot down in an enemy combat fire, his captors wanted to employ a tactic by offering to release him early to gain leverage in negotiations because his father was a senior US navy admiral. He refused to get released earlier. You do not stubbornly refuse to take an opportunity to be freed from an enemy prison camp unless there is something inside you, call it what may, has sunk into bones and fleshes, knowing very well that those bones would be cut and fleshes would be tortured if he were to continue to stay in the confinement which is what actually followed. 

You cannot fake that, even to yourself. He chose to be at the receiving end of that suffering until his turn came after 5.5 years, after which he returned as a broken man. 

He was an undying champion of the West and western principles. When he stood up-time and again-against torture and enhanced interrogation techniques of prisoners of war including Al-Qaida members and when he repeatedly tore down the powers behind false-propagandists of torture in his soaring speeches on senate floor against his own party leadership, I recall a moment from Gandhi movie. “………………Whatever the moral ascendancy the west held was lost here and today” telegraphs Martin Sheen using early 1900s telephone. For all we know, McCain is always the biggest supporter of military and men-in-service. The confinement, torture and suffering that he endured as prisoner of war has not made him cynic about his country’s enemies, on the contrary it made him empathize with captured combatants. He evolved as the biggest champion of human-rights, especially detainee rights. I would urge to watch him here. https://www.youtube.com/watch?v=9BPPizuaXag. 

You do not become that man you see in that video, without what is seen on video is what he has really ingrained into his core.

He loved America. He wore that love on his shoulder. But he never wore it in a way that excludes others from becoming Americans. Whatever that otherness is, it did not matter to him, never. He visited troops countless times all over the world, and he celebrated and wept for those people who gave their lives for America even before they became American Citizens, at least legally. 

During 2008 campaign when an old woman from his own party said, she believes Obama to be an Arab and she is scared that he might become president of America. We all know what McCain did right then and there in front of national audience, politely admonishing the old woman to say such vile things about his opponent. He fundamentally said, his opponent is not only a decent man but also no one needs to be scared if his opponent proceeds to become president of America. That’s not an isolated incident. I vividly remember another incident here from the same period. https://www.nytimes.com/2008/02/27/us/politics/27name.html. 

The point is, one does not do those things, unless there is something in his DNA that treats opponents with respect, even if that means his defeat by choosing not to exploit his opponents’ weaknesses in their identities. 

I can go on with many more examples. His principled fight, if not crusade, against big money in politics, his disdain for Supreme Court’s citizens-united ruling which opened gates far and wide for dumping tons of corporate money into politics, and his courage to criticize that ruling which was delivered by his own party’s celebrated justice is well established. His willingness to reach out across the aisle many times on many issues including the immigration reform is also indisputable. 

Why do I write all this obvious stuff? I don’t know. 

I genuinely liked him, admired him, and respected him. 

I know he didn’t always live up to his reputation. I also know his biggest sin in life probably is his Hail Mary Pass back in 08, and it was tough for me to stomach it. It is arguable that what he inadvertently let it happen is a precursor to what we are seeing today. I know all that . 

However I voted for him. He was my first presidential candidate vote. He occupies a special place in America for me. I voted for him knowing very well he would lose. I guess I secretly wanted him to lose, I don’t know, but I would still vote for him even today. But what I feel today is not about votes, elections, politics and all that nonsense. 

Something inside me feels alone. You know that feeling - when two people turn heads and look into each other’s eyes when they both notice something inexplicable that just happened, as a matter of bouncing-off what is on their mind, as a matter of comfort, as a matter of ‘did you just see what I saw?’, as a matter of silent agreement, or as a matter of helplessness. I am so poor in English, there has to be a word for it. 

I miss that set-of-eyes now, and I miss the other head!

With him gone, I somehow feel lonely. 

That loneliness inside has been bubbling up even when I am with the groups of friends during this long weekend camping and it forced me to come out of my self-imposed hiatus from social media, just to throw it all out into ether.

He was a servant of something higher than himself. It was a life of a Patriot. He was a Man of core convictions and imperfections.

In many ways, He was my first America. 

The America without him suddenly feels a bit lonely for me!

Read More