అప్పుడప్పుడూ తననెవరేం చేస్తారో, లేక తన లోపలేమవుతుందో తెలీదు కానీ తలుపులు తీసుకోని మనందరికీ కనపడాల్సి వచ్చేప్పటికి చాంద్మా సిగ్గుతోనో, చిరుకోపంతోనో మొఖమంతా ఎర్రబడి కనపడుతూ ఉంటుంది, కొన్ని సంధ్యాసమయాల్లో.
హబ్బే, తనకిబ్బంది కలిగించటమెందుకని స్టేర్ చేయకుండా తలతిప్పుకోని పోతు అప్పుడప్పుడూ ఓరచూపులు చూస్తూంటాను. మరి అందంగా ఉంటే తల తిప్పకుండా ఉండటం సాధ్యమా చెప్పండి ;)
ఇంట్లో కింద ఫ్లోర్ లో ఎసి పని చేయక కొంచెం వేడిగా ఉండి..చల్లబడింది కదా అని నిన్న సాయంత్రం డెక్ మీదకెళ్దామని తలుపులు తెరవగానే కళ్ళకెదురుగా ఎర్రటి బుగ్గలతో చందమామ :) పరదాలేవీ లేని నీలాకాశపు వీధుల్లోంచి అందరికీ కనపడేలా వెళ్లాల్సొచ్చేసరికేమో ఇంకొంచెం ఎర్రబడింది.
Wind..my friend from other world ఎప్పుడూ నా కోసం డెక్ మీద డోర్ బయటే ఎప్పుడూ తచ్చాట్లాడుతూ ఉంటుంది. సరే కొద్ది సేపు ఇక్కడే ఉందాం అని కూర్చున్నా.
అనుకోలేదు రాత్రి ఒంటిగంట దాకా అలాగే అక్కడే కూర్చుండీ పోతానని. ఇట్ వాజ్ అ బ్యూటిఫుల్ ఈవినింగ్/నైట్.
పద్దెనిమిది, పంతొమ్మిదేళ్ల వయసులో సిగ్గుతో, తడబడుతూ, తలవంచుకోని బయటకు రానా వద్దా అన్నట్లు ఇంకా పూర్తవ్వని చందమామ, ఇరవైళ్ళోకొచ్చేప్పటికల్లా ఓ కాన్ఫిడెంట్ యువతిగా ప్రపంచం మీదకొచ్చేసి, అందం, వ్యక్తిత్వం కలిసిన ఆకర్షణ వెలుగుతో ముఫ్ఫైళ్ళో ప్రపంచదృష్టినంతా తనవైపు తిప్పుకోని ఒక్క క్షణమైనా వాళ్ళని ట్రాక్స్ లో ఆపేసే చందమామ..నడివయసు వచ్చేప్పటికల్లా నిండైన అమ్మగా ప్రపంచం మీద కరుణతో వెన్నెల్ని చల్లగా కురిపించే చందమామ....
విశాలమయిన నిశ్శబ్దపు ఓపెన్ స్పేసెస్ లో ఎక్కువసేపుండిపోతే, ఇరుకైన భూమ్మీద కండీషన్డ్ జీవితాల కఠినత్వాన్ని తట్టుకోలేక ముడుచుకొని మూలన దాక్కున్నవేవో, విచ్చుకోని ఒళ్ళు విరుచుకోని బయటకొస్తాయనుకుంటాను. తల వెనక్కి వాల్చేసి ఆకాశం వంక చూద్దునా...నీలాకాశంలో అక్కడక్కడా నక్షత్రాలు.. నాకేసి చూడట్లేదు.. యు సీ, ఇట్స్ హర్ డే టుడే, నాట్ అవర్ డే అన్నట్లుగా సద్దుమణిగి కూర్చున్నాయి. ఐ నో అనుకోని కళ్ళు మూసేసుకున్నాను, వెన్నెలచేతులు కళ్ళమీదపెట్టుకోని. నేను నాలో లేను కాబట్టి నన్ను సతాయించుకునే నా బాధ కూడా నాకు లేకుండా.
చుట్టూ చీకటి, దూరంగా ఉన్న ఇళ్లల్లో లైట్లన్నీ ఎప్పుడో ఆగిపోయాయి. ఆ వాటర్ ఫౌంటెన్ లోంచి నీళ్ళ మీద పడుతూన్న శబ్ధం ఏ కొండచరియల మీదనుంచో దూకుతున్న నీళ్ళలాగా చెవులకి సోకుతూ ఉండింది.
ఎవరూ లేరూ, ఎవరూ రారూ..
ఏ అపురూపమయిన క్షణాలనో దోసిలినిండుగా పట్టుకోని ఆఘ్రాణిద్దామనుకుంటామా, ఆ క్షణాలన్నీ జారిపోతూఉంటాయి. పట్టుదొరికి జారిపోయే రెండు క్షణాల మధ్య జీవితమే బ్రతుకయినప్పుడు, జీవితం ఓ 'వెయిటింగ్ ఫర్ గోడో' లా అవడంలో ఆశ్చర్యమేం లేదు.
కానీ ఈ రాత్రి ప్రత్యేకమైనది. ఏ ప్రయత్నాలూ చేయక నక్షత్రాల వీధుల్లోకి వెళ్ళి చందమామ పక్కన కూర్చుంటే చాలూ, ఆ క్షణాలేవో మనల్ని తడిపేస్తూ, తడుముతూ వెళ్తాయని చెప్పే రాత్రి.
ఎందుకో తెలీదు కానీ ఒక్క క్షణం దు:ఖపు తెర అరక్షణం తాకి వెళ్ళింది. విచారంతో కాదు, ఆనందంతో కూడా కాదు. తెలీదెందుకో.. ఏ రాండమ్ ఆక్ట్ ఆఫ్ కైండ్నెస్సో గుర్తొచ్చేమో!
లైఫ్ లో బెస్ట్ థింగ్స్ ఇంకా ఫ్రీగా ఉన్నందుకు మాత్రం కొంచెం ఆశ్చర్యంతో పాటూ, కృతజ్ణతగా కూడా అనిపించింది. మానవజాతింకా పూర్తిగా తననితను పాడుచేసుకోలేదు.
పండు వెన్నెలా, పల్చటి తెల్లటి చందమామా, గలగలమనేనీళ్ళూ, జోరున మీదకి దూకి నాతో రా రా అంటూ ఎక్కడికో లాక్కెళ్లే గాలీ ఇవన్నీ ఇంకా ఉచితమే.
హబ్బే, తనకిబ్బంది కలిగించటమెందుకని స్టేర్ చేయకుండా తలతిప్పుకోని పోతు అప్పుడప్పుడూ ఓరచూపులు చూస్తూంటాను. మరి అందంగా ఉంటే తల తిప్పకుండా ఉండటం సాధ్యమా చెప్పండి ;)
ఇంట్లో కింద ఫ్లోర్ లో ఎసి పని చేయక కొంచెం వేడిగా ఉండి..చల్లబడింది కదా అని నిన్న సాయంత్రం డెక్ మీదకెళ్దామని తలుపులు తెరవగానే కళ్ళకెదురుగా ఎర్రటి బుగ్గలతో చందమామ :) పరదాలేవీ లేని నీలాకాశపు వీధుల్లోంచి అందరికీ కనపడేలా వెళ్లాల్సొచ్చేసరికేమో ఇంకొంచెం ఎర్రబడింది.
Wind..my friend from other world ఎప్పుడూ నా కోసం డెక్ మీద డోర్ బయటే ఎప్పుడూ తచ్చాట్లాడుతూ ఉంటుంది. సరే కొద్ది సేపు ఇక్కడే ఉందాం అని కూర్చున్నా.
అనుకోలేదు రాత్రి ఒంటిగంట దాకా అలాగే అక్కడే కూర్చుండీ పోతానని. ఇట్ వాజ్ అ బ్యూటిఫుల్ ఈవినింగ్/నైట్.
పద్దెనిమిది, పంతొమ్మిదేళ్ల వయసులో సిగ్గుతో, తడబడుతూ, తలవంచుకోని బయటకు రానా వద్దా అన్నట్లు ఇంకా పూర్తవ్వని చందమామ, ఇరవైళ్ళోకొచ్చేప్పటికల్లా ఓ కాన్ఫిడెంట్ యువతిగా ప్రపంచం మీదకొచ్చేసి, అందం, వ్యక్తిత్వం కలిసిన ఆకర్షణ వెలుగుతో ముఫ్ఫైళ్ళో ప్రపంచదృష్టినంతా తనవైపు తిప్పుకోని ఒక్క క్షణమైనా వాళ్ళని ట్రాక్స్ లో ఆపేసే చందమామ..నడివయసు వచ్చేప్పటికల్లా నిండైన అమ్మగా ప్రపంచం మీద కరుణతో వెన్నెల్ని చల్లగా కురిపించే చందమామ....
విశాలమయిన నిశ్శబ్దపు ఓపెన్ స్పేసెస్ లో ఎక్కువసేపుండిపోతే, ఇరుకైన భూమ్మీద కండీషన్డ్ జీవితాల కఠినత్వాన్ని తట్టుకోలేక ముడుచుకొని మూలన దాక్కున్నవేవో, విచ్చుకోని ఒళ్ళు విరుచుకోని బయటకొస్తాయనుకుంటాను. తల వెనక్కి వాల్చేసి ఆకాశం వంక చూద్దునా...నీలాకాశంలో అక్కడక్కడా నక్షత్రాలు.. నాకేసి చూడట్లేదు.. యు సీ, ఇట్స్ హర్ డే టుడే, నాట్ అవర్ డే అన్నట్లుగా సద్దుమణిగి కూర్చున్నాయి. ఐ నో అనుకోని కళ్ళు మూసేసుకున్నాను, వెన్నెలచేతులు కళ్ళమీదపెట్టుకోని. నేను నాలో లేను కాబట్టి నన్ను సతాయించుకునే నా బాధ కూడా నాకు లేకుండా.
చుట్టూ చీకటి, దూరంగా ఉన్న ఇళ్లల్లో లైట్లన్నీ ఎప్పుడో ఆగిపోయాయి. ఆ వాటర్ ఫౌంటెన్ లోంచి నీళ్ళ మీద పడుతూన్న శబ్ధం ఏ కొండచరియల మీదనుంచో దూకుతున్న నీళ్ళలాగా చెవులకి సోకుతూ ఉండింది.
ఎవరూ లేరూ, ఎవరూ రారూ..
ఏ అపురూపమయిన క్షణాలనో దోసిలినిండుగా పట్టుకోని ఆఘ్రాణిద్దామనుకుంటామా, ఆ క్షణాలన్నీ జారిపోతూఉంటాయి. పట్టుదొరికి జారిపోయే రెండు క్షణాల మధ్య జీవితమే బ్రతుకయినప్పుడు, జీవితం ఓ 'వెయిటింగ్ ఫర్ గోడో' లా అవడంలో ఆశ్చర్యమేం లేదు.
కానీ ఈ రాత్రి ప్రత్యేకమైనది. ఏ ప్రయత్నాలూ చేయక నక్షత్రాల వీధుల్లోకి వెళ్ళి చందమామ పక్కన కూర్చుంటే చాలూ, ఆ క్షణాలేవో మనల్ని తడిపేస్తూ, తడుముతూ వెళ్తాయని చెప్పే రాత్రి.
ఎందుకో తెలీదు కానీ ఒక్క క్షణం దు:ఖపు తెర అరక్షణం తాకి వెళ్ళింది. విచారంతో కాదు, ఆనందంతో కూడా కాదు. తెలీదెందుకో.. ఏ రాండమ్ ఆక్ట్ ఆఫ్ కైండ్నెస్సో గుర్తొచ్చేమో!
లైఫ్ లో బెస్ట్ థింగ్స్ ఇంకా ఫ్రీగా ఉన్నందుకు మాత్రం కొంచెం ఆశ్చర్యంతో పాటూ, కృతజ్ణతగా కూడా అనిపించింది. మానవజాతింకా పూర్తిగా తననితను పాడుచేసుకోలేదు.
పండు వెన్నెలా, పల్చటి తెల్లటి చందమామా, గలగలమనేనీళ్ళూ, జోరున మీదకి దూకి నాతో రా రా అంటూ ఎక్కడికో లాక్కెళ్లే గాలీ ఇవన్నీ ఇంకా ఉచితమే.
బాసురే, సంతూర్, సితార్ ల మాయావులు కూడా!
( June 2013)
( June 2013)
